Zdolna Epistoła do T tekst piosenki i tłumaczenie. Posłuchaj MP3 i obejrzyj teledysk z Youtube oraz sprawdź chwyty.

Tekst piosenki

1.

Był piątek wieczorem, stałam sama mokra w deszczu

Na osiedlu, tu gdzie sens swój zdeptujesz podeszwą.

Miałam browar w ręku, piłam za smutek tego miasta.

Tylko skorl mógł to zrozumieć, gdy umierał mi w słuchawkach.

Wolałam się wtedy nachlać i wolałam nie być pewna,

Że świat mój zbudowany jest na kruchych fundamentach.

Jednak wróciłam na deptak, pachniał jak konwalie.

Obiecałam sobie wtedy, że napiszę ten kawałek.

Więc piszę i myślę, że to i tak jest bezsensu,

Że w końcu będzie wstyd mi za prawdę ulaną ze słów.

Za koszmar moich wersów i za cały ten syf.

Za track, który siedzi we mnie od miesięcy.

A pamiętasz dwutysięczny to był chyba dziewiąty

Wiałam z chaty szukając jakiejkolwiek odskoczni.

W uszach leciał mi Ostry jakby nocny nauczyciel

Kochana Polsko, dziś analizuję własne życie.


REF.:

I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.

Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.

I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.

Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to.


2.

Pamiętam zapach na klatce i niedosunięte krzesła.

Chyba nie było już szans, byśmy mogli się pojednać.

Czułam, że jest mi potrzebna przerwa na jakiś czas.

Stało się. Dwa psychiatryki w ciągu dwóch lat.

Wiesz, nie było mi cie żal i nie było mi przykro,

A najgorsze, kurwa mać, to świadomość, że powinno.

I choć to nie było moją winą to miałam kompleksy,

Mogłam ci jakoś pomóc zamiast topić się agresji.

Przecież bywały momenty, że też pytałeś, co ze mną.

Mówiłam, że naćpałam się i że mi wszystko jedno.

Wiem, że to nie było fair, bo też nie byłeś gotów

Na moje wieczne pretensje i nową dawkę kłopotów.

Nie szukałam antidotum, bo co ja mogłam zrobić?

Miałam udawać, że spoko jest, nim wszystko się spierdoli?

Tak mi przykro, sory… może to przychodzi z wiekiem.

Mimo wszystko, dziś jesteś dla mnie obcym człowiekiem.


REF.:

I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.

Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.

I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.

Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to.


3.

Mija parę lat, dzisiaj już nie rozmawiamy.

Boli mnie twoja obecność i ten chory wyraz twarzy.

Całe życie uczyły mnie kontrasty i twe błędy.

I jedyne co mnie trzyma tu to tylko sentymenty.

Mija parę lat, przez łzy nie widać świata.

Arsenał moich uczuć pyta o twoje ‘przepraszam’.

Ja nie wybaczam ci i chyba serce mi pęka.

Między nami nie ma nic, nawet człowieczeństwa.

Świat stał na krawędziach a ja byłam gdzieś poza,

Gdy wytykałeś mi pomyłki i setki zachowań.

Mogłabym zbastować, mogłabym o tym nie pisać.

Ale powiedz, kurwa, co ja mam, prócz tego z życia.

Może rozmazane na policzkach wstęgi tuszu,

Gdy z przymusu dźwigam byt mój poległy na bruku,

Po to by dać na arkuszu takie wersy, człowieku,

Które zabezpieczą prawdę na wieki wieków.

A pamiętasz w kwietniu, te nieudane święta?

Życzyłam ci śmierci, a to nadzieja umarła pierwsza.

Byłam wściekła, nienawidzić było ławiej.

To nie kłamstwo, niestety, to autentyzm doświadczeń.

Wciąż czuję to wyraźnie – symbolikę myśli.

Wyglądam na socjopatkę i lubię czytać klepsydry.

Powinieneś czuć się winny a olejesz to w pizdu.

Wielka szkoda, że nigdy nie przeczytasz tego listu.


REF.:

I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.

Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.

I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.

Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to 

Tłumaczenie