Słoń & Mikser Suro tekst piosenki i tłumaczenie. Posłuchaj MP3 i obejrzyj teledysk z Youtube oraz sprawdź chwyty.

Tekst piosenki

Średni wzrost i uroda, blada jak płótno

Uciekła z domu, została prostytutką

Kiedy patrzyła w lustro zasłaniała twarz ręką

Opiekował się nią alfons - jej kochanek i mentor

Nie było lekko, klienci mieli zachcianki

Czas wysysał z niej życie powoli jak wampir

Chciała zwiać do Anglii, pamięta tamtą noc

Jej mentor pięścią roztrzaskał jej nos

Miała dość. Smutny los, któregoś razu

Klient czekał na nią w wynajętym garażu

W środku panował zaduch i osobliwe porno

Ginekologiczne łóżko wyłożone folią

Jest spoko, widziała już rzeczy bardziej zryte

On był dla niej miły, w średnim wieku, ubrał kitel

"Może się napijesz? Mam tonic i gin."

I nawet nie wiedziała kiedy urwał jej się film

Prawie nic nie zapamiętała z tej nocy

Pamięta lekarską maskę i jego niebieskie oczy

Coś musiało ją zamroczyć, jakby ktoś ją naćpał

Pamięta białe światła, skalpel, strzykawka

Dziwna zaćma, ledwo wstała z łóżka

Nie mogła prosto ustać, jakby pokój się huśtał

Miała Saharę w ustach - to kac się odzywa

Oparta o krzesło rzygała na dywan

Bywa, potem spała jak trup do wieczora

W pozycji embrionalnej, bardzo brzuch ją bolał

Czuła, że będzie chora, wyglądała na chorą

Przez dwa tygodnie mały pokój służył jako OIOM

Spała sporo, choć wymiotowała często

Gyros, kebaby na wynos, sztuczne mięso

Kochanek i mentor dobrze o nią zadbał

Zmieniał jej pościel i pilnował by jadła

Nie wychodziła za dnia, miała sztywny zakaz

On trzymał ją za rękę, kiedy zaczynała płakać

Nawet kupił jej kwiata, zdziwiła się bardzo

Bo na ogół traktował swoje dziwki z pogardą

Kiedyś przyszedł z lekarką - stara, blada baba

Przeprowadziła na niej szereg dziwnych badań

Zaczęła jej wkładać jakiś przyrząd w pochwę

Po czym dodała zimno - "Płód zdrowo rośnie."

"O mój Boże, ja na prawdę nie rozumiem

Przecież zawsze pilnowałam żeby klient miał gumę

Może je usunę? Lekarzy znam wielu

Nie pozwolę żeby dziecko przyszło na świat w burdelu."

"Nic nie rób" - powiedział do niej wprost

Usiadł obok na łóżku, delikatnie ściszył głos

"Na świecie czai się zło i jest niebezpiecznie

Zaopiekuję się Tobą i Twoim dzieckiem."

To było piękne i chyba coś w niej pękło

Inne dziwki nie miały wstępu na jej piętro

Piekło ją w kroczu lecz tygodnie mijały

Jej kochanek dawał jej dziwne zastrzyki z witamin

Myślała nad imionami leżąc w łóżku

Mówiła czułe słowa dotykając się po brzuszku

Jadła mięso z rusztu i unikała świateł

Telewizor był jedynym kontaktem ze światem

Jak wiele matek miała brzuch nadęty

Był na prawdę spory jak na okres trzech miesięcy

Z piersi wypływała lepka ciecz, takie niby

Jasnożółte mleko o zapachu zgniłej ryby

Dawali jej zastrzyki, wciąż karmili mięsem

Lekarka na badania przychodziła coraz częściej

Czuła się jak więzień, ale to dla jej dobra

Przecież nie chodziła głodna i był plan by się pobrać

W jedną noc od środka zaczęło ją kłuć

Ból promieniował od macicy do płuc

Wnętrzem nóg spływała ciepła żółć

A jej ciałem szarpnął nienaturalny skurcz

"To chyba już!" - zaczęła w panice krzyczeć

Pierwszy raz tak bardzo bała się o czyjeś życie

Alfons przybiegł tak jak umiał najprędzej

I bez żadnego słowa wziął ciężarną na ręce

"Dlaczego muszę cierpieć? Jedźmy do szpitala."

Ale on jakby był głuchy, zaczął otwierać garaż

"Czekaj chwilę, zaraz, dlaczego mnie tu niesiesz?"

Syknął do niej ostro, że ma spokojnie leżeć


W blasku setek świeczek stała już dwójka ludzi

Któreś z nich od razu włożyło jej knebel do buzi

Alfons delikatnie zrzucił ją na łóżko i związał

Mówiąc żeby robiła to co jej każą jak rozkaz

Jego kompan usiadł obok niej ubrany jak lekarz

Kiedy rozchylił jej nogi coś zaczęło z niej wyciekać

Nawet lekko się uśmiechał, cały czas klęcząc na kocu

Nie mogła przypomnieć sobie skąd zna błękit jego oczu

Z boku stała druga postać na czarno ubrana

Jakieś dziwne symbole widniały na wszystkich ścianach

Lekarz zamarł w bezruchu, ponieważ na jego twarz

Siknęła z wnętrza kobiety brunatna, cuchnąca maź

Krzyki i płacz tłumił domowej roboty knebel

Dziewczyną rzucały skurcze jakby wychodziła z siebie

"Nie becz." - rzucił alfons trzymając mocno ciężarną

A kolejna porcja soków trysnęła na prześcieradło

Ubrana na czarno postać to stara lekarka

Czytała na głos wersety spisane na żółtych kartkach

Dziewczyna się darła, lecz nie było nic słychać

Poza modlitwą recytowaną w pradawnych językach

"Głęboko oddychaj, przyj, weź się do kupy

Zaraz będzie po wszystkim tylko musisz się skupić."

Lekarz mówi spokojnie wkładając w nią swoje palce

A dziewczyna czuła ból narastający jeszcze bardziej

"Mamy pełne rozwarcie.", mimo, że bardzo bolało

To parła z całych sił naprężając całe ciało

Wokół panował chaos, lecz nie przestawała przeć

I w całym garażu nagle rozległ się nieludzki skrzek

Zgasło kilka świec jakby nagle wiatr zawiał

Alfons widząc dziecko w jednej chwili puścił pawia

Lekarka nie przestawała czytać modlitwy na głos

Lekarz wziął na ręce twór, mówiąc: "Jesteś naszym zbawcą."

Dziewczynie udało się spojrzeć na jej potomka

Od razu jak się podniosła złapali wzrokowy kontakt

"O mój Boże! Jak to wygląda?! Co to za potwór?!

Jakim cudem takie coś wyrosło we mnie, w środku?!"

Po noworodku spływały krople ektoplazmy

Język jakby ogon szczura zwisał z jego paszczy

Zamiast kończyn miał macki, zamiast dłoni szczypce

Jakby ucho z sierścią wyrastało nad jego policzkiem

"Jest takie śliczne." - lekarz go pogłaskał

"Dziś przyszedł na świat nasz wybawiciel, zbawca."

Uniósł go do światła, reszcie kazał klękać

Jak pawian z "Króla Lwa" trzymając Simbę na rękach

Młoda matka zgięta w pół boleśnie jęczy

Była już zbyt słaba żeby wyrwać się z uwięzi

"Wierz mi." - mówi lekarka. "Nie będzie boleć."

Malując na nadętym brzuchu przedziwne symbole

"Spokojnie sobie poleż, to nie potrwa już długo."

Dziewczyna nie czuła nawet jak dostała zastrzyk w udo

Zrobiło jej się sucho w ustach i świat zwolnił

Nie miała już sił żeby toczyć z tym wojny

Ucichły modły, światła też powoli gasną

Walczyła ze sobą jak mogła, żeby tylko nie zasnąć

"To nie jest wasza własność! Oddajcie moje dziecko!"

Lecz jej mięśnie sparaliżowało kojące ciepło

Już jej nie piekło w kroczu, przestała płakać

Jej dłonie zastygły niczym liście więdnącego kwiata

Zanim zeszła z tego świata uchwyciła jeden moment

Skrzek, który wydał z siebie jej potomek 

Tłumaczenie