Emil Blef Dwie łąki (feat.Henryk Sienkiewicz) tekst piosenki i tłumaczenie. Posłuchaj MP3 i obejrzyj teledysk z Youtube oraz sprawdź chwyty.

Tekst piosenki

Na początku były dwie krainy

Między którymi strumień zimny rozdzielając płynął

I był ten, który był tego przyczyną

Najwyższy wezwał tych, a oni przyszli

Nagrodził ich za ich dobroć i mądrość

Mówiąc będziecie rządzić tymi krainami odtąd

Pierwszą objął ten, który życie dawał

Drugą ten który mógł na jego odebranie skazać

Tętniło życie w pierwszej krainie

I niosło wszystko co tylko mogło przynieść


Słońce wstając niosło sobą dzień jasny

Noc gdy ostatni za horyzontem promień zastygł

I tak w doskonałym cyklu

Zaroiło się od roślin, zwierząt, człowiek się wykluł

A żeby ten ostatni mógł potomkom dać do życia przejście

Pan dał im miłość, która zarazem była szczęściem

I wezwał go najwyższy

Mówiąc już stworzyłeś wszystko czyniąc świat doskonałym

Daj ludziom żyć samym i odpocznij wreszcie


I ludzie żyli sami

Czuli, że ich żywot z dwóch nici jest utkany

Lekka radość, czasem w sercu smutku kamyk

A gdy spostrzegli to, stanęli ze skargą przed nim

On słuchał jak człowiek się ze smutku zwierza

Po czym rzekł niech miłość was pociesza

Dałem wam jej siłę żeby zdjęła

smutku ciężar

I ludzie żyli dalej dając sobie miłość a czasem i z jej siłą

Mimo krainy Boga zaczęło dzikich jagód, owoców, miodu brakować

Wtedy ci najmądrzejsi poszli w lasy wyrwać drzewa

Zasiać zboże by głód przerwać, tak powstała praca ciągła

Ludzie nie mogli przestać a z niej trud

Który zrodził zmęczenie więc ruszyli ze skargą znów

By stanąć przed tym, który dał im istnienie

Panie pracujemy dniem i nocą, ciała mamy słabe

Jest nam źle, nie mamy jak odpocząć nawet

Dobrze, dam wam sen odpowiedziało Bóstwo

A z nią trud i zmęczenie wspólnie z wami usną

[tylko tekstyhh.pl]

Sen koił smutki, na nowo dawał siły

Chwalili go ludzie i błogosławili

Mówiąc, że lepszy jest niż życie na jawie

Bo gdy tylko się przebudzą wraca moc trawień

Panie błagamy spraw by sen był wieczny

Prosili po raz trzeci

On zagniewany prośbą rzekł by ludzie usłyszeli sprzeciw

Tego dać wam nie mogę, ale jeśli takie jest wasze pragnienie

Idźcie dalej tam do krainy oddzielonej potokiem

Więc ruszyli na brzeg by stanąć na nim jako pierwsi

I ujrzeli łąkę piękną, jasną krainę śmierci

Wtedy ci zmęczenie przeszli strumień

A gdy wieczny sen ich przenikł reszta ruszyła tłumnie

Szli wszyscy czuli bardziej krainy błogość

Potem kładli się i oplatał ich jasności kokon

Najwyższy, ratuj życie, które nakazałeś mi, a ja już nie uronię

Musisz zniszczyć jasność śmierci nim wszyscy będą po ich stronie

Tylko młodzieniec i dziewczyna nie oddają się w ramiona snu

By mogli kochać się dla dotyku swych spojrzeń i słów

Ale odejdą gdy minie ich miłość i wiosna

Rzekł to moja prośba, nie uczynię tego odpowiedział stwórca

Choć to prośba smutna i z ciemności grubą zasłonę utkał

By zasłonić brzeg stworzył ból

i strach

By mogły przejścia strzec, po czym rzekł

Nie pozbawię krainy śmierci jasności, szczęścia

Bo mimo tego odtąd ludzie będą bali się przejścia 

Tłumaczenie