Адарвірог piosenki

За дымам атручаным неба не бачна, Як і зямлі за чырвонай сцяной Перад вачыма. Што наша спадчына? Ці вечная бойка, ці жаданы спакой? Дым ад паходняў ірвецца у неба, На стомленых тварах ні ўсмешак, ні слёз. Мы ідзем не за славай, нам славы не трэба....

Ішоў шляхціч лесам-полем, ён дамоў вяртаўся. На зямлі чужой хлапчына з ворагам змагаўся. Ды ішоў дадому шляхціч, моцна ён стаміўся Па дарозе знайшоў вёску, ноччу там спыніўся. Ледзь ўвайшоў туды хлапчына – жыхары сказалі, Быццам недзе яны Д'ябла поб...

Час яго на зямлі скончваўся, шляхціч ведаў, што ніхто яму не дапаможа. Яго жыццё дорага выйшла ворагам, але Смерць была ўжо побач. На Рай надзеі няма. Люцыпар зачакаўся. Ты навошта жа, казліна, адарваў мой рог? Потым хвастаў ты дзяўчынам, як ты перамог!...

Апошняя ноч над зямлёю. Каля мяне, як цень, Праходзіць да вадапою Вольны лясны алень. Заўтра нічога ня будзе. Ляжу ў яры ля ракі. Куляю срэбнаю ў грудзі Звалілі мяне паюкі. У полі абшар шырокі, А тут і вільгаць, і цень. Няма прасторы для вока... Лі...

Краіна мая, айчына святая, ты зноў правалілася ў жудасны змрок. Цябе ўратаваць я болей няздольны, бо сёння зраблю я апошні свой крок. Як так адбылося, што добрыя людзі памерлі ў багне агульнай хлусні? А той, хто застаўся, рыхтуе паходні, ніхто не жадае прал...

У кішэнях нягуста ды ў страўніках пуста, Сёдлы працерлі порткі даўно! Шаблі ў шчарбінах, кашулі ў дзірах, Ці то мы найміты, ці якое лайно?! Мы – лісоўцы, ваяры ды прапойцы, Шляхта і соль беларускай зямлі! Няма нам законаў, толькі гонар ды мамона, Золат...

Чорнае неба ды месяц крывавы Глядзяць на зямлю ды шукаюць ахвяру. Ваўкі-ваўкалакі блукаюць у пушчары Каб цемры спрадвечнай здзейснілась мара. Ой, не хадзі ты ў лес, дзяўчына, Ой, не хадзі за любым услед, Бо не чалавек ужо твой мілы, Цемрай у сэр...

Атаманы і казакі, Нашы косы ім падзякай. Калі ўсіх іх вытаўчэмо – Тады ў сяло павярнемо. Пагуляем-пашукаем, Камендантаў ўсіх пазнаем. Акупантаў у балоце Будзем рэзаць і калоці. Помнім добра, што рабілі, Як нас дзёрлі, як нас білі. Дакуль будзем так...

На маіх вуснах попел тых, Хто загінуў ў агні. На маіх руках кроў тых, Хто не сышоў са сцяны. У маіх лёгкіх дым Дагараючых веж. На маіх вачах смерць тых, Хто трымаўся за меч. Над маім горадам даўнім, Прыгожым, сівым, Неба поўніцца крыкам Жахлівым, ду...

То збылося, хоць праверце, у шаснаццатым стагоддзі З весялосцю скокі смерці людзі танчылі ў народзе. Ці ад пошасьці ды мору, ці, магчыма, вар'яцелі. Не маглі і не хацелі заставацца ў гэтым целе. Горад стары і змрочны Тут карані пускае. Тут камяні сурочац...